Teleskopy astronomiczne
Teleskop astronomiczny to przyrząd służący do powiększania odległych obrazów. Składa się z dwóch elementów optycznych: okularu (refraktor) i obiektywu lub z okularu i zwierciadła (reflektor), które są połączone z tubusem. Za pomocą reflektora i refraktora uzyskiwany jest obraz rzeczywisty, powiększony i odwrócony. Ich przeznaczenie uzależnione jest od stopnia zaawansowania przyrządu. Teleskopy mogą służyć zarówno do zwykłej obserwacji krajobrazu, jak i zaawansowanych obserwacji astronomicznych.
Refraktor pozwala na uzyskanie wiernego pod względem jasności i rozmieszczenia przestrzennego szczegółów obrazu badanego obiektu astronomicznego lub wycinka nieba.
Dzięki zwierciadłom i soczewkom o dużej średnicy zastosowanym w teleskopie możliwe jest wychwycenie rozproszonego światła, które pochodzi od odległych obiektów. Dzięki temu można obserwować lub rejestrować fotograficznie nawet obiekty o słabej widoczności.
Teleskop umożliwia również dokładną obserwację obiektów, które „gołym okiem” widoczne są jako jeden obiekt. Powstający na ogniskowej obraz można zarejestrować na kliszy fotograficznej lub przy użyciu detektora CCD współpracującego z komputerem. Służą do tego również takie przyrządy jak np. spektrografy i fotometry.
W teleskopach elementy optyczne są montowane w taki sposób, aby możliwy był ich obrót wokół dwóch osi. W montażach paralaktycznych jedna oś (oś rektascensji, godzinna) skierowana jest na biegun nieba, a druga (oś deklinacji) jest do niej prostopadła.
Najczęściej teleskopy umieszczane są w wysoko położonych obserwatoriach oraz przestrzeni kosmicznej. Celem jest uniknięcie zakłócającego wpływu atmosfery ziemskiej. Umieszczenie teleskopu w przestrzeni kosmicznej jest operacją drogą, a wielkość teleskopów jest ograniczona możliwościami transportowymi. W związku z tym szuka się innych sposobów eliminowania zakłóceń pochodzących z atmosfery. Jednym z nich jest zastosowanie cienkich luster.
